Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2016

Αθανάσιος Αγγελάκης του Ιωάννη

(Ζούκας – Καφέζας)


        Το μπλοκ φιλοξενώντας φωτογραφίες από το ανεκτίμητης, συλλεκτικής αξίας Αρχείο του Θανάση Αγγελάκη ( Ζούκα – Καφέζα), θα παρουσιάζει κάθε τόσο φωτογραφίες από το παρελθόν του χωριού μας, τον οποίον και ευχαριστούμε θερμά, εγώ και οι συνεργάτες μου για την παραχώρησή τους.






Αχλαδόκαστρο (Αρτοτίβα) το χωριό των κρυμμένων θησαυρών.

              Ο Θανάσης γεννήθηκε το έτος 1931 στο Εικόνισμα, όπου τα παλαιά χρόνια ήταν ένας μικρός οικισμός πριν φθάσουμε στο χωριό από τον επαρχιακό δρόμο Θέρμου - Αχλαδοκάστρου. Στον οικισμό αυτόν έμεναν και οι Αγγελακαίοι (Λιμεροχαράλαμπος και Λιμεροθανάσης). Ο πατέρας του Ιωάννης, παντρεύτηκε την μητέρα του Αθηνά από την Περίστα το γένος Μανώλη και απέκτησαν 4 παιδιά, τον Δημήτρη, την Βασιλική, τον Θανάση και τον Αριστείδη. Ο πατέρας του πήγε στη Μικρά Ασία ως αγγελιοφόρος του ιππικού. Πέθανε το έτος 1949 σε ηλικία 54 ετών στα Πατήματα. Εκεί φτιάξανε ένα ξυλοκρέβατο και τον πήγαν στο χωριό. Στο Εικόνισμα μείνανε ως το έτος 1955, κατόπιν φτιάξανε καινούργιο σπίτι στο χωριό. Όταν πέθανε ο άνδρας της το βάρος της ανατροφής των παιδιών της έπεσε πάνω στις πλάτες της, για αυτό αναγκάστηκε να δουλέψει σκληρά, προκειμένου να μεγαλώσει τα 4 παιδιά της. Ο πατέρας του γεννήθηκε το έτος 1895 και απεβίωσε το έτος 1949 σε ηλικία 54 ετών, η δε  μητέρα του γεννήθηκε το έτος 1898 και απεβίωσε το έτος 1975 σε ηλικία 77 ετών.


Ιωάννης Αγγελάκης (Ζούκας) του Αριστείδη. Ιππέας Αγγελιοφόρος στην Μικρά Ασία έτος 1922
Ιωάννης Αγγελάκης (Ζούκας) του Αριστείδη. Ιππέας Αγγελιοφόρος στην Μικρά Ασία έτος 1922




           Σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχα με το Θανάση από τη Θεσσαλονίκη, μου ανέφερε, ότι ο πατέρας του Ιωάννης, ήταν αγωγιάτης και με το μουλάρι του μετέφερε διάφορα εμπορεύματα από το Θέρμο στο χωριό μας στο παντοπωλείο του Γεωργίου Πυλαρινού (Αναστασόργου-παντοπώλη).  Ο πατέρας του συγχρόνως ήταν και κουρέας και πάντα γυρνούσε με ένα τσιμπούκι στο στόμα.Επίσης στον Πλάτανο μετέφερε αλάτι και πετρέλαιο στο μονοπώλιο του Δημητρακόπουλου (Ντελή), καθώς και σε άλλα χωριά. Για να καλύψει την απόσταση από το Θέρμο που ήταν μακριά αναγκαζόταν να ξυπνάει νύχτα ( το αγώϊ ξυπνάει τον Αγωγιάτη) , πολλές φορές στη τοποθεσία Σκάλα ή στο Πιτσαβόρεμα συναντούσε τον Δημήτριο Αγγελάκη (Σιαρλή) με τη φοράδα του την Μπόλια όπως την έλεγε, όπου είχε κρεμασμένα στο σαμάρι δύο με τρία κατσίκια ή αρνιά κλεμμένα από τα γιδοπρόβατα των Διασελακιωτών.  

           Ο πατέρας μου τον ρώτησε ‘τι είναι αυτά Σιαρλή’ και εκείνος του απάντησε ‘ Ζούκα μη μιλάς τα Σιαρλόπαιδα πεινάνε θέλουν να φάνε’. Το γεγονός αυτό , ο πατέρας μου το είπε μόνο στη μητέρα μου την  Καφεζοάννενα και σε εμάς τα παιδιά. Συνεχίζοντας την τηλεφωνική επικοινωνία με ρώτησε ποίος ήταν ο μεγαλύτερος κατσικοκλέφτης του χωριού, στην αρχή τα έχασα και του απήντησα ‘ δεν ξέρω’ στη συνέχεια του είπα ‘ θα εννοείς τον παππού μου τον Αριστοφάνη’, γιατί ήξερα ότι είχε κάνει φυλακή στο Μεσολόγγι για ζωοκλοπές, όπου το στέκι του το είχε στο Χανάκι  κοντά στο πέτρινο γεφύρι της Αρτοτίβας και  είχε για τσιράκι του τον Κωνσταντίνο Αγγελάκη ( Γιαννικοκώτσιο).

        Το ψητό << κλέφτικο ή στη γάστρα >> από τα κλεψιμαίικα κυρίως σφάγια κατά την συνήθεια της εποχής, δεν έλειπε ποτέ από το στέκι αυτό, ο μπάρμπα- Αριστοφάνης στο τζάκι, κάτω από την γωνιά είχε κάνει ένα μικρό φούρνο, όταν έγδερνε τα ζώα τεμάχιζε το κρέας, το τύλιγε στο δέρμα και το έψηνε μέσα στο φούρνο, όπου μοσχοβολούσε ο τόπος. Όταν ήταν έτοιμο το ψητό έριχνε τρεις τουφεκιές με το γκρα που είχε, αυτό ήταν συνθηματικό για να το φάνε. Για το φαγοπότι έπαιρναν μέρος ο μπάρμπα –Αριστοφάνης, ο Γεώργιος Τσίπουρας από τον Πλάτανο και ο Κωνσταντίνος Χαλμούκης ( Χαρνοκώτσιος), οι οποίοι ήτανε μπατσανάκηδες είχαν πάρει τις τρεις αδελφές Μαρία, Κωνσταντίνα και την Πολυξένη από το σόι των Καραγεωργέων( Αγκαθούλες). Στο φαγοπότι έπαιρναν μέρος και τα αδέρφια του, ο Γιαννακός από το Καστράκι ,ο Γιώργος (Ρουμάνος) και ο Πλαρναντώνης από το Παλιόχανο. Πολλές φορές καλούσε και τον Αθανάσιο Αγγελάκη (Λιμεροθανάση) τον οποίον χρησιμοποιούσε ως μάρτυρα στο Μεσολόγγι για ασήμαντη αφορμή που του έκαναν μήνυση οι Αγγελακαίοι ( Σιαμανταίοι). Την εποχή εκείνη, οι Πυλαριναίοι τα είχαν καλά με ορισμένους Αγγελακαίους.

            Θυμάμαι μικρός όσοι κάτοικοι του χωριού τις απογευματινές ώρες γυρνούσαν από τον Καλαμπόρο – Λιναράκια – Καστράκι, η αυλή του σπιτιού τους στο Εικόνισμα ήταν γεμάτη από κόσμο για να πιούν ένα ποτήρι νερό ή ένα καφέ ο οποίος ήταν αναμειγμένος με ρεβίθι ή κριθάρι καβουρντισμένος με τον ψήστη γιατί εκείνη την εποχή στο χωριό συνηθιζόταν . Πολλές φορές όταν δεν υπήρχε νερό τους κερνούσανε κρασί. Το νερό το έφερνε η χήρα μητέρα του, η κυρά Αθηνά από το  Πλατάνι ή από τα Χαλκιαρά φορτωμένη την βαρέλα, η οποία ήταν μια δυναμική γυναίκα .  Οι βαρέλες από τις άλλες οικογένειες ήταν μέσα στα σπίτια τους, ενώ η δική τους βαρέλα, όπως μου διηγήθηκε ο ίδιος ήταν έξω στην αυλή. Για την φιλοξενία τους θα αναφέρω ένα γεγονός που συνέβη το έτος 1952 περίπου με τον Ντούτσιο Αριστείδη και τον γιό του τον Κώστα. Είχαν πάει στον Καλαμπόρο για να ποτίσουν το καλαμπόκι, φάγανε βρασμένα αυγά, όπου και πάθανε τροφική δηλητηρίαση. Φτάνοντας στο Εικόνισμα η Ζούκαινα τους έδωσε να πιούν ξύδι. Ο γέρο Ντούτσιος φθάνοντας στο χωριό πέθανε, ενώ ο γιός του σώθηκε.

            Ο Θανάσης μετά το στρατιωτικό πήγε στη Θεσσαλονίκη και στα περίχωρά της, ασχολούνταν στην αρχή με φωτογραφίες, αργότερα δε με χρυσαφικά, τα έδινε με δόσεις και τον μήνα Αύγουστο εισέπραττε τα χρήματα. Ο Θανάσης είναι ένας γλεντζές, κάθε Δεκαπενταύγουστο ερχόντανε στο χωριό και χαλούσε ο κόσμος με  το κέφι του. Οι γερόντισσες του χωριού τον περιμένανε πότε θα έρθει στο χωριό, διότι τους έδινε και μερικά δωράκια. Το έτος 1970 περίπου στο καφενείο του Νικολάου Χαλμούκη υπήρχαν δεκαπέντε γέροντες, στο δε καφενείο του Νικολάου Μιχαήλ Πυλαρινού 13 γέροντες και ο Θανάσης πρωί και απόγευμα τους κερνούσε λουκούμια, τσίπουρο και ούζο. Θυμάμαι μικρός με τον θείο μου τον Γιώργο και άλλους χωριανούς πηγαίνανε στο Διασσελάκι και γλεντόυσαν στο καφενείο του Φώτη Τριανταφυλλάκη ( Γαρυφοφώτη). Τέτοιο γλέντι οργάνωσε και στην Αθήνα στο κέντρο διασκεδάσεως στον  Έλατο επί της Γ΄ Σεπτεμβρίου. Του Θανάση από μικρός του άρεσαν τα γλέντια και τα καλαμπούρια, ήταν ανοιχτός τύπος πάντοτε με το γέλιο στα χείλη, ήταν συγχρόνως και γυναικοκατακτήτης στα νιάτα του. Παντρεύτηκε την Μαρία το γένος Κρύου Χρήστου από την Καρδίτσα και απέκτησαν δυο αγόρια, τον Αχιλλέα, ο οποίος σήμερα είναι Αστυνομικός και τον Ιωάννη εφοριακό. Διαμένει σήμερα μόνιμα στη Θεσσαλονίκη με την οικογένειά του.   Ο Θεός να του χαρίζει χρόνια, γιατί το χωριό μας από τέτοιους ανθρώπους τους έχει ανάγκη.

Ζούκας- Πώς προήλθε το παρατσούκλι Ζούκας.

            Στον παππού του τον Αριστείδη οι χωριανοί του είχαν κολλήσει το παραγκώμι (παρατσούκλι – Ζούκας), γιατί όταν πήγαινε για μπολιαριά μαζί με άλλους χωριανούς στην Πελοπόννησο (Πύργο-Άργος-Καλαμάτα και λοιπά μέρη) αυτός πήγαινε πότε από εδώ και πότε από εκεί, έκανε ένα ΖΙΚ-ΖΑΚ και έτσι του έμεινε το παρατσούκλι Ζούκας. Αυτός δε καμάρωνε με το παρωνύμιο Ζούκας ήταν γι’αυτόν μεγάλη τιμή.
Αφήγηση του εγγονού του Αριστείδη Αγγελάκη του Ιωάννη το έτος 2015 στο καφενείο του χωριού.

Καφέζας-Πώς προήλθε το παρατσούκλι Καφέζας.

            Στο Εικόνισμα όπου ήταν το στέκι του Καφέζα (Αριστείδη Αγγελάκη) πρόσφερε μόνο καφέδες εξ’ ού και το παρατσούκλι του (Καφέζας).

Χάνι-Καρακόλι. Τα παλαιά χρόνια υπήρχε το λεγόμενο «Καρακόλι» πιο πέρα από το σπίτι του Φωτοχρήστου στα Λιναράκια, απέναντι από το Γερακάρι. Αυτό το χάνι το λειτούργησε ο Αριστείδης Αγγελάκης (Ζούκας-Καφέζας). Για το χάνι αυτό αναφέρετε και το εξής περιστατικό. Το χάνι είχε καταπακτή που την χρησιμοποιούσαν σαν κρύπτη και σαν ψυγείο για τα κλεψιμαίικα σφάγια – ψητά. Ένα βράδυ διανυκτέρευσε στο χάνι μια οικογένεια διαβατών. Το πρωί οι νέοι και τα παιδιά φόρτωσαν τα ζώα τους και αναχώρησαν προς τον Πλάτανο. Τελευταία η γερόντισσα που ετοιμαζόταν και αυτή να φορτωθεί το κλουβί με τις κότες και να ακολουθήσει, ο πονηρός όμως Καφέζας,ο οποίος ήταν χήρος δήθεν σκόνταψε, κλώτσησε το κλουβί με τις κότες και έπεσε μέσα στην καταπακτή. «Τώρα τι μου έκανες;», λέει η γερόντισσα «Τι να σου κάνω;», απαντά ο Καφέζας. «Δεν έγινε τίποτα κακό. Κατέβα στην καταπακτή και πάρε το κλουβί». Κατεβαίνοντας η γριά στην καταπακτή, κατέβηκε και ο Καφέζας, βρήκε την ευκαιρία και την βίασε. Η γριά ύστερα από το κακό που της συνέβη, έκοψε δρόμο, έφτασε τους δικούς της και τους ανέφερε το γεγονός. Επιστρέφοντας οι δικοί της στο χάνι τα έκαναν γυαλιά καρφιά, εντωμεταξύ ο Καφέζας είχε εξαφανιστεί. Έκτοτε έπαψε το χάνι να λειτουργεί.

Καρακόλι. Είναι λέξη τούρκικη  και σημαίνει «αστυνομικό φυλάκιο». Τέτοιο φυλάκιο υπήρχε και στα Διπόταμα στο «Τσοκάρ» όπου παλιά βρέθηκαν αρκετές λίρες από χωριανούς και ξένους. Η Τουρκοκρατία άφησε τα σημάδια της και στην περιοχή μας.          

                                                                                                                           Πυλαρινός Λάμπρος 

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2016

ΠΕΝΘΟΣ-ΦΩΤΙΟΣ ΠΥΛΑΡΙΝΟΣ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ

    Απεβίωσε στις 12/11/2016 και ετάφη στις 13/11/2016 στο Κοιμητήριο του Αγίου Δημητρίου Πατρών ο Φώτιος Πυλαρινός του Χρήστου (γιος του Φωτοχρήστου απόγονος του Χρήστου Πυλαρινού καταγόμενος εκ Πυλάρου Κεφαλληνίας, κατά πάσα πιθανότητα ο πρώτος εκ των Πυλαριναίων της Κεφαλληνίας που πάτησε το πόδι του στο χωριό μας). Γεννήθηκε στα Λιναράκια Αχλαδοκάστρου έξω από το χωριό, όπου διέμενε ο πατέρας του, στο δρόμο που περνούσαν οι διαβάτες με τα γιδοπρόβατα τα παλαιά χρόνια ακολουθώντας τη διαδρομή Γεφύρι Αρτοτίβας-Λιναράκια- Αϊ Βλάσση- Πλάτανος- Χάνι Λιόλιου και συνεχίζοντας τη διαδρομή στα χωριά της Ορεινής Ναυπακτίας. 
    Ο εκλιπών παντρεύτηκε την Χαρίκλεια το γένος Αδραχτά από την Βονόρτα (Κάτω Πλάτανος) και απέκτησαν πέντε παιδιά, τον Χρήστο, την Αναστασία (Τασία), την Ελένη, την Κωνσταντίνα και τον Ευθύμιο. Τα μισά του χρόνια τα πέρασε στα Λιναράκια ασχολούμενος με τη γεωργία και τη κτηνοτροφία, συγχρόνως ήταν και μαραγκός. Τον Οκτώβριο το έτος 1969 αναγκάστηκε να πουλήσει τα γιδοπρόβατα, γιατί ορισμένα ''καλά παιδιά'' του χωριού φύτεψαν ελιές γύρω από τα μαντριά βάζοντας κατά αυτό τον τρόπο θηλιά στον λαιμό του,στέλνοντάς τον κατηγορούμενο στο Ειρηνιδικείο Πλατάνου για αγροτικές ζημιές. Από αυτό το γεγονός αναγκάστηκε να πάρει την οικογένειά του και να πάει στην Πάτρα για μια καλύτερη ζωή.
    Εκεί αποκατέστησε την οικογένειά του εργαζόμενος σκληρά στην οικοδομή και διάφορες άλλες δουλειές, βοηθούμενος από τη σύζυγό του τη Χαρίκλεια. Για τους Πυλαριναίους μου έδωσε πολύτιμα στοιχεία, όπως του τα διηγήθηκε ο πατέρας του. 
    Στα παιδιά του και στα εγγόνια του εύχομαι την εξ ουρανού παρηγοριά, προκειμένου να ξεπεράσουν το βαρύ πένθος.
     Το χώμα της Πάτρας να είναι ελαφρύ που τον σκέπασε.
     Φώτη σου υπόσχομαι, ότι δεν θα σε ξεχάσω ποτέ, γιατί σου χρωστάω μια μεγάλη υποχρέωση το λόγο τον ξέρει η κόρη σου η Τασία.
      
                     Φώτη - Γιε του Φωτοχρήστου
                     Αιωνία σου η μνήμη


                                                     Λάμπρος Νικ. Πυλαρινός

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2016

ΠΕΝΘΟΣ ΜΙΧΑΗΛ ΜΑΥΡΕΛΗ ΤΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ

      Απεβίωσε στις 26/7/2016 στην Αθήνα Αγία Παρασκευή και ετάφη  στις 27/7/2016 στο Κοιμητήριο της Αγίας Παρασκευής του χωριού μας ο Μιχαήλ Μαυρέλης του Αναστασίου (Σοφομιχάλης) σε ηλικία 90 ετών. Ο εκλιπών παντρεύτηκε την Καλλιόπη Αγγελάκη κόρη του Ιωάννη Αγγελάκη (Αγγελακοάννη) και απέκτησαν δύο παιδιά τον Αναστάσιο και την Πηνελόπη. Όλη του τη ζωή την πέρασε στο χωριό ασχολούμενος με τη γεωργία και την κτηνοτροφία και ήταν άριστος τεχνίτης στην κατασκευή αρότρων (αλέτρια).

      Στα παιδιά του και τα εγγόνια του εύχομαι την εξ ουρανού παρηγοριά. Το χώμα του Αχλαδοκάστρου που τον σκέπασε να είναι ελαφρύ.

                                          Αιωνία σου η μνήμη Μιχάλη

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2016

ΠΕΝΘΟΣ - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΑΥΡΕΛΗΣ ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ


Απεβίωσε στις 28-9-2016 στο Αχλαδόκαστρο και ετάφη στις 29-9-2016 στο κοιμητήριο της Αγίας Παρασκευής του χωριού μας ο αιωνόβιος Αθανάσιος Μαυρέλης του Γεωργίου (Μαυρελονάσιος).

Ο εκλιπών παντρεύτηκε την Σοφία, κόρη του Αριστοφάνη Πυλαρινού ( Μπαρμπαριστοφάνη ) και απέκτησαν τρία αγόρια, τον Γεώργιο, τον Διονύσιο και τον Κωνσταντίνο . Όταν μεγάλωσαν τα παιδιά του έφυγε από το χωριό και πήγε στην Αθήνα στο Νέο Ηράκλειο, όπου εργάστηκε στο εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας ( ΜΟΥΤΑΛΑΣΚΙ ) στη Ν. Ιωνία , όπου και πήρε σύνταξη από το ΙΚΑ. Ως συνταξιούχος πλέον επέστρεψε ξανά στο χωριό. Ήταν πολύ εργατικός ,πράος και στο χωριό όλοι τον εκτιμούσαν, πάντα μετρούσε η γνώμη του.

Στα παιδιά του και στα εγγόνια του εύχομαι την εξ ουρανού παρηγοριά, προκειμένου να ξεπεράσουν το βαρύ πένθος.  Το χώμα του Αχλαδοκάστρου να είναι ελαφρύ που τον σκέπασε.

                                                           
Μπάρμπα  Θανάση
Αιωνία σου η μνήμη.

Λάμπρος Πυλαρινός.

Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2016

Το Γεφύρι Της Αρτοτίβας στον Εύηνο - VIDEO


Το Γεφύρι Της Αρτοτίβας στον Εύηνο


Στον φυσικό δρόμο που συνδέει την Τριχωνίδα με την ορεινή Ναυπακτία, ανάμεσα σε δύο βραχώδεις και απότομους λόφους προβάλλει με περισσή χάρη το Γεφύρι της Αρτοτίβας (η «Καμάρα»), σημείο αναφοράς για τους ντόπιους και άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιστορία, την οικονομία και την κοινωνική ζωή της ευρύτερης περιοχής.

Το Γεφύρι της Αρτοτίβας είναι το παλαιότερο που σώζεται σήμερα στον ποταμό Εύηνο, είναι κτισμένο σε θέση μοναδική στο στενότερο σημείο του ποταμού, λίγο πριν συναντήσει τον παραπόταμο του Κότσαλο, πάνω στο παλιό μονοπάτι που συνδέει την Κάτω Χρυσοβίτσα με το Αχλαδόκαστρο (πρώην Αρτοτίβα). Εξυπηρετούσε τις ανάγκες επικοινωνίας όχι μόνο των δύο χωριών αλλά της ευρύτερης περιοχής, της ορεινής ενδοχώρας (Ναυπακτία, Καρπενήσι, Θεσσαλία) με τον κάμπο της Τριχωνίδας, το Μεσολόγγι, τι ς ακτές του Ιονίου.






Το καλοκαίρι ο διαβάτης μπορούσε να περάσει και από άλλα σημεία του ποταμού αλλά τον χειμώνα όταν ο Εύηνος είναι «κατεβασμένος» υποχρεωτικά οδηγείται στο Γεφύρι της Αρτοτίβας. Γραπτές μαρτυρίες για το Γεφύρι και ασφαλή χρονολογικά στοιχεία δεν υπάρχουν. Η τοπική παράδοση την ανάγει στα χρόνια της Βενετοκρατίας (1407-1499).

Ωστόσο όμως ο τρόπος κατασκευής του εμφανίζει τα χαρακτηριστικά των ηπειρώτικων γεφυριών της Τουρκοκρατίας. Πιθανότατα στο σημείο αυτό να υπήρχε παλαιότερο γεφύρι λόγω ακριβώς της σημασίας του περάσματος. Το Γεφύρι στη σημερινή του μορφή πρέπει να κατασκευάστηκε κατά το δεύτερο ήμισυ του 18ου αιώνα πι9ανόν από Ηπειρώτες ή και ντόπιους μαστόρους.

Το Γεφύρι είναι μονότοξο με άνοιγμα 22,35 μέτρα στο επίπεδο της μέσης στάθμης του νερού . Η άντιγα του τόξου έχει πλάτος 2,20 – 2,40 μέτρα και το πάχος του στο ψηλότερο σημείο είναι 1,00 μέτρο περίπου. Οι δύο πρώτες λιθοσειρές του τόξου από την έδραση του στον βράχο αποτελούνται από λαξευμένους σχιστόλιθους μεγάλου μεγέθους, ενώ στην υπόλοιπη κατασκευή γενικά χρησιμοποιούνται μικροί ακανόνιστοι λίθοι συνδεδεμένοι με ισχυρότατο κονίαμα.

Η πρώτη λιθοσειρά στο μέτωπο του τόξου, στις δυο όψεις του και σε ύψος 1,80 μέτρα από τη στά9μη του νερού εισέχει κατά 0,10 μέτρα προσδίδοντας έτσι ιδιαίτερη χάρη και πλαστικότητα στην καμπύλη του.

Το οδόστρωμα από τα δύο άκρα της Γέφυρας ως την κορυφή προχωρεί με κεκλιμένα πλατύσκαλα πλάτους 0,80 – 1,00 μέτρα περίπου. Η τελική επίστρωση γίνεται καλντερίμι επιμελώς κατασκευασμένο. Στις δυο πλευρές υψώνεται στηθαίο φθάνοντας σε ύφος 0,60 μέτρα που σήμερα είναι κατεστραμμένο στο μεγαλύτερο μήκος του. Το καλντερίμι συνεχίζεται και εκατέρωθεν του Γεφυριού με στηθαίο που προστατεύει την πλευρά του προς το ποτάμι. Μετά το μονοπάτι ακολουθεί την πορεία του χωρίς στηθαίο σε κτίστη βάση επιμελώς διαμορφωμένη .

Το Γεφύρι λόγω της στρατηγικής θέσης του υπήρξε θέατρο πολλών σημαντικών μαχών. Νοτιότερα, στην αριστερή πλευρά του ποταμού, υπάρχει απότομος βραχώδης λόφος με το τοπωνύμιο «Καστράκι», που ελέγχει την περιοχή. Φαίνεται πως εδώ υπήρχε κάποιας μορφής τεχνητή οχύρωση, που συμπλήρωνε την Φυσική. Ιστορικά αναφέρεται ότι στο Γεφύρι έγινε η μάχη του Οπλαρχηγού Ι.Αγγελάκη από το χωριό Αρτοτίβα με τον Γιουσούφ Αράπη το 1818.

Στις 26 Φεβρουάριου του 1828, έπειτα από την μάχη του Πλατάνου, όπως αναφέρουν στον αρχιστράτηγο Τσώρτς, οι Έλληνες οπλαρχηγοί με επικεφαλή τον Γ.Μακρή επιτέθηκαν στους Τούρκους στο Γεφύρι της Αρτοτίβας κατορθώνοντας να τους αιφνιδιάσουν και κυνηγώντας τους να τους αναγκάσουν να γυρίσουν στον Πλάτανο όπου και ταμπουρώθηκαν στα σπίτια. Γράφουν στον αρχιστράτηγο: «τους εκαρτερέψαμε και αυτουνούς, μετά την μάχη έξω από το χωριό και τους εδώσαμεν έναν χαλασμό, τρομερόν και τους επήγαμε κυνηγώντας περί τον από τρεις ώρες δρόμον».

Αυτή είναι η περίφημη μάχη στη Γέφυρα της Αρτοτίβας και από τα παραπάνω στοιχεία προκύπτει ότι ζεστάθηκε η ατμόσφαιρα και ξαναζωντάνεψε η διάθεση των κατοίκων για ανταγωνιστικότητα και λευτεριά. Αποτέλεσμα αυτής της διάθεσης ήταν να ξαναρχίσουν οι εκκαθαριστικές κινήσεις των Κραβαριτών, οι οποίοι ανανεωμένοι και ξακουστοί όργωναν με πάθος της ορεινής επαρχίας αποφασισμένοι να λευτερώσουν τη γη των πατεράδων τους. Η τελευταία μεγάλη μάχη δόθηκε την 11η Οκτωβρίου του 1943 μεταξύ ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ. Το Γεφύρι παρέμεινε σε χρήση μέχρι την δεκαετία του ’50, οπότε και υποκαταστάθηκε από τον νέο δρόμο Θέρμου-Πλατάνου.

Πρόσφατα το Γεφύρι της Αρτοτίβας χαρακτηρίστηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο της χώρας, λόγω της ιστορικής και αρχιτεκτονικής της σημασίας (αριθμ. ΥΠΠΟ/ΑΡΧ/Β1/Φ33/39725/1077) ΦΕΚ 798/14-9-1995.

πηγή: http://www.e-nafpaktia.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=17313:------binteo&catid=1:latest-news&Itemid=50

Κυριακή 21 Αυγούστου 2016

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ

Ιωάννης Καποδίστριας - Ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας
Πηγή: Αστυνομικά Χρονικά

ΠΕΝΘΟΣ - ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Κωνσταντίνος Τσαρούχης του Νικολάου


Απεβίωσε στις 14 Αυγούστου 2016 στο Αχλαδόκαστρο και ετάφη στις 15 Αυγούστου 2016 στο Κοιμητήριο της Αγίας Παρασκευής του χωριού μας ο Κων/νος Τσαρούχης του  Νικολάου (Τσαρχοκώστας)  σε ηλικία 93 ετών.


Ο εκλιπών παντρεύτηκε την Ολυμπία κόρη του Αντωνίου Αγγελάκη (Σιαμανταντώνη) και απέκτησαν 3 παιδιά την Βασιλική, τον Νικόλαο και τον Αντώνιο. Όλη του τη ζωή την πέρασε στο χωριό ασχολούμενος με την γεωργία και την κτηνοτροφία, ήταν πολύ εργατικός και σε κάθε μεροκάματο έτρεχε πρώτος για να αναθρέψει την οικογένειά του.


Στη σύζυγό του, στα παιδιά του και στα εγγόνια του εύχομαι την εξ ουρανού παρηγοριά προκειμένου να ξεπεράσουν το βαρύ πένθος. Το χώμα του Αχλαδοκάστρου να είναι ελαφρύ που τον σκέπασε.





Κώστα 
Αιωνία σου η μνήμη
Λάμπρος Πυλαρινός

Παρασκευή 29 Ιουλίου 2016

ΘΥΕΛΛΑ ΑΧΛΑΔΟΚΑΣΤΡΟΥ-ΠΡΟΣΧΙΑΚΟΣ ΠΕΡΙΣΤΑΣ 3-7 ΣΤΟ ΟΥΔΕΤΕΡΟ ΓΗΠΕΔΟ ΤΟΥ ΠΛΑΤΑΝΟΥ

Σε ένα βαρύ αγωνιστικό χώρο ύστερα από τις συνεχείς βροχοπτώσεις, η Θύελλα Αχλαδοκάστρου γνώρισε βαριά ήττα με 7-3 από την πολύ καλή ομάδα του Προσχιακού Περίστας. Ο αγώνας των δυο ομάδων πραγματοποιήθηκε στις 14 Αυγούστου 2015 στο ουδέτερο γήπεδο του Πλατάνου.

ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ:

 

Δευτέρα 18 Ιουλίου 2016

ΕΣΩΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΟ ΠΑΣΟΚ ΧΑΪΔΑΡΙΟΥ ΣΤΙΣ 26/6/2016



ΠΕΝΘΟΣ ΠΥΛΑΡΙΝΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΙΟΥ

Απεβίωσε στις 28/6/2016 στο Άργος ο Νικόλαος Πυλαρινός του Σωτηρίου (Σωτρονίκος) χρυσοχόος και ετάφη στις 29/6/2016 στο Αχλαδόκαστρο.  Η εξόδιος ακολουθία έγινε στο εξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής, γιατί στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου γινόταν ελαιοχρωματισμός.

           Στη σύζυγό του Ελένη και τα παιδιά του εύχομαι την εξ ουρανού παρηγοριά προκειμένου να ξεπεράσουν το βαρύ πένθος.

            Αλησμόνητε ξάδερφε Νίκο

Στις φλέβες μας ρέει Πυλαριναίϊκο αίμα το γνώριζες καλά. Κάθε άνθρωπος ερχόμενος στον κόσμο ανοίγει και το βιβλίο της ζωής του. Εσένα αυτό το βιβλίο σε συνόδευσε παντού και κατέγραφε όλη την πορεία της ζωής σου μέχρι στις 28 Ιουνίου που έκλεισε οριστικά στα 83 σου χρόνια. Αδερφέ Νίκο, ήρθες στη ζωή σε δύσκολα και σκληρά χρόνια.  Τα παιδικά σου χρόνια τα πέρασες πολύ δύσκολα. Οι απαιτήσεις της ζωής σε ανάγκασαν να βγεις νωρίς στη βιοπάλη για την επιβίωση. Με τη βοήθεια του Θεού μεγάλωσες, όμως η ζωή στο χωριό ήταν πολύ δύσκολη και πήρες την απόφαση και πήγες στην Πελοπόννησο, κατέληξες στο Άργος για μια καλύτερη ζωή. Εκεί παντρεύτηκες τη γυναίκα της ζωή σου την Ελένη, έκανες μια εξαιρετική οικογένεια. Όμως ποτέ δεν ξέχασες και τα πατρικά χώματα και όπως μου έλεγες όταν βρίσκομαι στο χωριό ξεκουράζομαι και νοσταλγώ τα παιδικά μου χρόνια στον τόπο που γεννήθηκα. Η αγάπη σου για το χωριό μας ήταν μεγάλη. Πάντρεψες τις δύο αδερφές σου την Αγαθή και την Ευθυμία. Γνωρίζω ότι βοήθησες πολλούς χωριανούς αθόρυβα με τον τρόπο σου. Πρόσφερες χρήματα για τη συντήρηση του Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου του χωριού μας. Τα μυστικά τα μοιραζόμαστε μαζί. Στο μεγάλο σου ταξίδι που θα πας θα συναντήσεις τους γονείς σου, τα αδέρφια σου και άλλα προσφιλή σου πρόσωπα, κάποια μέρα εκεί θα βρεθούμε και εμείς κοντά σας. Από εκεί ψηλά θα αγναντεύεις όλους εμάς τη γυναίκα σου, τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου θα είσαι δε υπερήφανος  για όλη σου την οικογένεια. Σήμερα όμως μαζευτήκαμε εδώ όλοι η οικογένειά σου, συγγενείς και φίλοι να σου πούμε ένα αντίο. Το ταξίδι που έκανες δεν έχει πλέον γυρισμό έκλεισε οριστικά το βιβλίο της ζωής σου. Θα σε θυμόμαστε για πάντα. Το χώμα του Αχλαδοκάστρου που θα σε σκεπάσει σε λίγο να είναι ελαφρύ. Θα ζεις πάντα στις καρδιές μας.
Αιωνία σου η μνήμη

Ο αδελφικός σου φίλος


Λάμπρος Πυλαρινός

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2016

O ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ


Θεομητορική εορτή της Χριστιανοσύνης, σε ανάμνηση της χαρμόσυνης αναγγελίας από τον αρχάγγελο Γαβριήλ προς την Παρθένο Μαρία ότι πρόκειται να γεννήσει τον Υιό του Θεού. Τελείται στις 25 Μαρτίου.

Σύμφωνα με τον ευαγγελιστή Λουκά (α' 26-38), ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου συνέβη έξι μήνες μετά τη θαυμαστή σύλληψη του Ιωάννη του Προδρόμου από την Ελισάβετ, τη γυναίκα του Ζαχαρία, όταν ο αρχάγγελος Γαβριήλ στάλθηκε από τον Θεό προς την Παρθένο Μαριάμ (Μαρία) για να της ανακοινώσει ότι θα φέρει στον κόσμο τον Υιό του Θεού. Εκείνη την περίοδο, η Μαρία ζούσε στη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας και ήταν μνηστευμένη με τον ξυλουργό Ιωσήφ. Ο Γαβριήλ εμφανίσθηκε ξαφνικά μπροστά στη Μαρία και της απηύθυνε τον χαιρετισμό: «Χαίρε κεχαριτωμένη, ο κύριος μετά σου». Η νεαρή γυναίκα ήταν λογικό να πανικοβληθεί, αλλά ο αρχάγγελος την καθησύχασε: «Μη φοβού Μαριάμ, εύρες γαρ χάριν παρά τω Θεώ. Και ιδού συλλήψη εν γαστρί και τέξη υιόν και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν».

Μόλις συνήλθε από την ταραχή, η Μαρία γεμάτη απορία ρώτησε τον αρχάγγελο πώς θα συλλάβει, αφού δεν γνωρίζει τον άνδρα. Ο Γαβριήλ της αποκρίθηκε ότι το Άγιο Πνεύμα θα την καλύψει σαν σύννεφο και θα ενεργήσει αφανώς και μυστηριωδώς τη σύλληψη του Υιού του Θεού. Και για να γίνει πιο πιστευτός επικαλέστηκε τη θαυμαστή σύλληψη του Ιωάννου του Προδρόμου από την Ελισάβετ. Η Μαρία πείστηκε από τα λόγια του Γαβριήλ («Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτο μοι κατά το ρήμα σου») και ο αρχάγγελος Γαβριήλ «απήλθε».

Η εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου καθιερώθηκε γύρω στον 4ο αιώνα και μετά τον ορισμό της εορτής των Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου. Ως είναι ευνόητο, μεταξύ των δύο αυτών εορτών υπάρχει στενή σχέση και έπρεπε ο εορτασμός του Ευαγγελισμού να τοποθετηθεί 9 μήνες πριν από τη Γέννηση του Χριστού, ήτοι στις 25 Μαρτίου

Το απολυτίκιο του Ευαγγελισμού

Σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον
και του απ’ αιώνος μυστηρίου η φανέρωσις.
Ο υιός του Θεού υιός της Παρθένου γίνεται
και Γαβριήλ την χάριν ευαγγελίζεται.
Διό και ημείς συν αυτώ τη Θεοτόκω βοήσωμεν:
Χαίρε κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821




ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Η Ελληνική Επανάσταση του 1821, επικός απελευθερωτικός αγώνας, του επί αιώνες, υπόδουλου ελληνικού λαού, υπήρξε ο πιο σημαντικός σταθμός της ιστορίας του Νεώτερου Ελληνισμού.

Σφράγισε την εθνική πορεία των Ελλήνων, αφού η επιτυχής τελική έκβασή του, μετά από εννιά χρόνια σκληρού, ηρωικού, αλλά και αιματηρού πολέμου, σε πολλά μέτωπα, σήμανε την ίδρυση, από το 1830, του ελληνικού κράτους και την ένταξη της Ελλάδος, ύστερα από πολλούς αιώνες, στον πολιτικό χάρτη των ανεξάρτητων κρατών της γης.

ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

1814-1820. Ιδρύεται στην Οδησσό η Φιλική Εταιρεία, από τον Νικόλαο Σκουφά, τον Αθανάσιο Τσακάλωφ και τον Πάτμιο Εμμανουήλ Ξάνθο, με αποκλειστικό σκοπό την προετοιμασία της επανάστασης. Γενικός Επίτροπος της «Ανωτάτης Αρχής της Φιλικής Εταιρείας» ανέλαβε, το 1820, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, αξιωματικός του τσαρικού στρατού.

Φεβρουάριος - Μάρτιος 1821. Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης κηρύσσει στο Ιάσιο της Μολδαβίας, πνευματικό κέντρο του Ελληνισμού, την επίσημη έναρξη της επανάστασης στις παραδουνάβιες Ηγεμονίες, με τη συγκρότηση του Ιερού Λόχου. Είχε προηγηθεί η επαναστατική του προκήρυξη με τον τίτλο «Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος».

Μετά τις πρώτες επιτυχίες, ο τσάρος αποκηρύσσει τον Αλέξανδρο Υψηλάντη και ο Ιερός Λόχος θα ηττηθεί τον Ιούνιο του 1821 στο Δραγατσάνι από υπέρτερες τουρκικές δυνάμεις. Τερματίζεται έτσι η επανάσταση στις παραδουνάβιες Ηγεμονίες.

Στις 17 Μαρτίου 1821. Αρχή της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Στην Αρεόπολη συγκεντρώθηκαν οι πρόκριτοι της Μάνης και όλοι οι ένοπλοι Μανιάτες με αρχηγό τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, που είχε εκλεγεί αρχηγός από τη Συνέλευση των Κιτριών. Εκεί μετά τη δοξολογία, μπροστά στον Ιερό Ναό των Ταξιαρχών, ύψωσαν το λάβαρο του Αγώνα, δηλαδή τη Μανιάτικη Σημαία. Η σημαία ήταν λευκή, με μπλε σταυρό στη μέση. Στη πάνω πλευρά έγραφε «ΝΙΚΗ Η’ ΘΑΝΑΤΟΣ» και στη κάτω το ένδοξο «ΤΑΝ ‘Η ΕΠΙ ΤΑΣ». Η περιοχή της Μάνης, σε όλη την περίοδο της Τουρκοκρατίας, παρέμεινε στην πραγματικότητα απόρθητη, παρά τις επανειλημμένες απόπειρες των Τούρκων για την υποδούλωσή της.

19 Μαρτίου 1821. Η πρώτη, από τους αρχηγούς της Ανατολικής Μάνης υπό τους Γρηγοράκηδες, προς τη Μονεμβασιά και το Μυστρά, το απόγευμα του Σαββάτου 19 Μαρτίου, όπως πιστοποιείται από επιστολή του Πρωτοσύγκελλου Γεράσιμου προς τον Παναγιώτη Κοσονάκο, όπου γνωστοποιείται η έναρξη του πολέμου και μεταφέρεται η προτροπή για τη διάδοση της είδησης. Οι αρχηγοί της Δυτικής Μάνης, υπό τον Πετρόμπεη, κινήθηκαν προς την Καλαμάτα.

20 Μαρτίου 1821. Πρώτος μπήκε στην Καλαμάτα, την 20ή Μαρτίου, ο γιος του Πετρόμπεη, Ηλίας, ηγούμενος σώματος Μανιατών, με την πρόφαση ότι θα ενίσχυε την τοπική τουρκική φρουρά.

23 Μαρτίου 1821. Κατέλαβαν αναίμακτα την πόλη και παρακολούθησαν την πρώτη επίσημη δοξολογία. Στη συνέχεια, συνέταξαν την προκήρυξη, που υπέγραφε ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης φέροντας τον τιμητικό τίτλοτου «Αρχιστρατήγου των σπαρτιατικών δυνάμεων», με την οποία γνωστοποιούσαν στις ευρωπαϊκές δυνάμεις την απόφαση του ελληνικού έθνους να αποτινάξει τον τουρκικό ζυγό και ζητούσαν τη συνδρομή τους.

25 Μαρτίου 1821. Συμβολική ημερομηνία έναρξης της ελληνικής επανάστασης. Ο Ιεράρχης Μητροπολίτης Παλαιών Πατρών Γερμανός ορκίζει τους επαναστάτες στη Μονή της Αγίας Λαύρας. Οι επαναστάτες είχαν εισέλθει από τις 23 Μαρτίου στην πόλη των Πατρών και κήρυξαν την επανάσταση στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Παπαφλέσσας και ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης απελευθερώνουν την Καλαμάτα από τους Τούρκους.

1821. Η Πύλη προβαίνει σε αντίποινα. Απαγχονίζεται ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε' στην Κωνσταντινούπολη. Το σώμα του θα μεταφερθεί στην Οδησσό.

23-24 Απριλίου 1821. Ο Αθανάσιος Διάκος μάχεται ηρωικά στην Αλαμάνα, συλλαμβάνεται από υπέρτερες δυνάμεις και βρίσκει ηρωικό, αλλά μαρτυρικό θάνατο. Μέρες αργότερα, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, μάχεται και εμποδίζει στο Χάνι της Γραβιάς την πορεία των τούρκικων στρατευμάτων προς την Πελοπόννησο.

12-13 Μαΐου 1821. Η νίκη των Ελλήνων στο Βαλτέτσι ανοίγει το δρόμο για την κατάληψη της Τριπολιτσάς, στρατιωτικού και πολιτικού κέντρου της Πελοποννήσου.

26 Μαΐου 1821. Με την Πράξη της Συνέλευσης των Καλτετζών (μοναστήρι στην Αρκαδία), ιδρύεται η Πελοποννησιακή Γερουσία, με πρόεδρο τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη.

14 Ιουνίου 1821. Επανάσταση στην Κρήτη.

9 Ιουλίου 1821. Οι Τούρκοι απαγχονίζουν στη Λευκωσία τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου Κυπριανό και αποκεφαλίζουν τους Μητροπολίτες Πάφου, Κιτίου και Κυρήνειας.

23 Σεπτεμβρίου 1821. Με την κατάληψη της Τριπολιτσάς (έδρας του πασά του Μορέως), εδραιώνεται η επανάσταση στην Πελοπόννησο. Δύο μήνες μετά, θα ιδρυθεί στο Μεσολόγγι, υπό την προεδρία του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, ο «Οργανισμός της Δυτικής Χέρσου Ελλάδος».

13 Νοεμβρίου 1821. Απελευθερώνεται η Άρτα από τους Σουλιώτες οπλαρχηγούς Μάρκο και Νότη Μπότσαρη, τους αδελφούς Τζαβέλα κ.ά.

23 Σεπτεμβρίου 1821. Με την κατάληψη της Τριπολιτσάς (έδρας του πασά του Μορέως), εδραιώνεται η επανάσταση στην Πελοπόννησο. Δύο μήνες μετά, θα ιδρυθεί στο Μεσολόγγι, υπό την προεδρία του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, ο «Οργανισμός της Δυτικής Χέρσου Ελλάδος».

13 Νοεμβρίου 1821. Απελευθερώνεται η Άρτα από τους Σουλιώτες οπλαρχηγούς Μάρκο και Νότη Μπότσαρη, τους αδελφούς Τζαβέλα κ.ά.

1 Ιανουαρίου 1822. Στην Α' Εθνοσυνέλευση στην Νέα Επίδαυρο, ψηφίζεται το πρώτο Σύνταγμα της Επανάστασης, γνωστό ως «Προσωρινό Πολίτευμα της Ελλάδος». Πρόεδρος του Εκτελεστικού εκλέγεται ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος.

30 Μαρτίου 1822. Καταστροφή της Χίου από τα τουρκικά στρατεύματα του Καπουδάν Πασά Καρά Αλή. Μια μαζική θυσία που θα εμπνεύσει προσωπικότητες της ευρωπαϊκής τέχνης και του πνεύματος, όπως ο Ντελακρουά και ο Βίκτορ Ουγκό και θα συγκινήσει την Ευρώπη, που θα δείξει περισσότερο ενδιαφέρον για τον ελληνικό Αγώνα. Τρεις μήνες αργότερα, ο Κωνσταντίνος Κανάρης θα πυρπολήσει και θα καταστρέψει την τουρκική ναυαρχίδα.

6 Ιουνίου 1822. Ο Χουρσίτ πασάς και ο Ομέρ Βρυώνης καταλαμβάνουν το Σούλι.

29 Ιουνίου 1822. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης θα καταστρέψει στα Δερβενάκια την στρατιά του Μαχμούτ πασά ή Δράμαλη ανατρέποντας τα φιλόδοξά του σχέδια. Οι Έλληνες και αρκετοί φιλέλληνες θα ηττηθούν, λίγες μέρες μετά, στο Πέτα (κοντά στην Άρτα) από ισχυρές τουρκικές δυνάμεις.

Αύγουστος 1822. Η παρουσία του Γεωργίου Κάνιγκ, ως υπουργού Εξωτερικών της Αγγλίας σηματοδοτεί τη θετική μεταστροφή της αγγλικής πολιτικής απέναντι στο Ελληνικό Ζήτημα.

Δεκέμβριος 1822. Το Συνέδριο των αντιπροσώπων των μεγάλων Δυνάμεων στη Βερόνα, παρά τις προσπάθειες των Ελλήνων απεσταλμένων, δεν αναγνωρίζει την ελληνική Επανάσταση και την αποκηρύσσει με διακήρυξή του.

Ιανουάριος 1823. Νίκη των Ελλήνων στο Ναύπλιο, που ορίζεται έδρα της επαναστατικής κυβέρνησης.

Μάρτιος 1823. Η Αγγλία αναγνωρίζει τους Έλληνες ως εμπόλεμους αναγνωρίζοντας de facto και την ελληνική επανάσταση.

Μάρτιος - Απρίλιος 1823. Συγκαλείται στο Άστρος της Κυνουρίας η Β' Εθνική Συνέλευση των Ελλήνων.

12 Ιουλίου 1823. Ο φιλέλληνας, Λόρδος Βύρων, φθάνει στο Αργοστόλι. Θα στηρίξει την επανάσταση και θα πεθάνει στο Μεσολόγγι τον Απρίλη του 1824. Στο Μεσολόγγι θα ταφεί και ο Μάρκος Μπότσαρης που πέθανε στη μάχη του Κεφαλόβρυσου Ευρυτανίας.

Φθινόπωρο 1823 - Καλοκαίρι 1824. Εμφανίζονται οι πρώτες αντιθέσεις ανάμεσα στο Νομοτελεστικό υπό τον Θ. Κολοκοτρώνη και τον Πετρόμπεη και το Βουλευτικό υπό τον Κουντουριώτη που σχηματίζουν δύο ξεχωριστές κυβερνήσεις. Είναι η απαρχή της πρώτης φάσης του εμφυλίου σπαραγμού που θα τερματιστεί τον Ιούνιο με την επικράτηση του Κουντουριώτη.

7-8 Ιουνίου 1824. Καταστροφή της Κάσου από τους Τουρκοαιγύπτιους, οι οποίοι, λίγες μέρες μετά, θα καταστρέψουν ολοσχερώς και τα Ψαρά.

29 Αυγούστου 1824. Ναυμαχία του Γέροντα και πυρπόληση της τουρκικής ναυαρχίδας.

15 Απριλίου 1825. Αρχίζει η δεύτερη πολιορκία του Μεσολογγίου από τον Κιουταχή και αργότερα και από τον Ιμπραήμ. Στις 10 Απριλίου 1826 θα γίνει η ηρωική έξοδος και η πτώση του Μεσολογγίου. Η θυσία του Μεσολογγίου προώθησε το ελληνικό ζήτημα όσο καμιά ελληνική νίκη και ο απόηχος των γεγονότων, αναζωπύρωσε το πνεύμα του φιλελληνισμού στην Ευρώπη.

5 Ιουνίου 1825. Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, δολοφονείται στην Ακρόπολη Αθηνών, θύμα της εμφύλιας διαμάχης.

3 Αυγούστου 1826. Ο Γκούρας κλείνεται με τους άνδρες του στην Ακρόπολη. Η πόλη παραδίδεται στον Κιουταχή.

11 Νοεμβρίου 1827. Η κυβέρνηση Ζαϊμη μεταφέρει την έδρα της στην Αίγινα.

19 Μαρτίου 1827. Με πρόταση του Κολοκοτρώνη ανατίθεται η ηγεσία του στρατού στον Church και των ναυτικών δυνάμεων στον Cochrane.

30 Μαρτίου 1827. Η Εθνοσυνέλευση εκλέγει τον Ιωάννη Καποδίστρια «Κυβερνήτη της Ελλάδος» με επταετή θητεία.

22 Απριλίου 1827. Θανάσιμος τραυματισμός του Γεωργίου Καραϊσκάκη στη μάχη του Φαλήρου.

8 Οκτωβρίου 1827. Ναυμαχία του Ναβαρίνου. Ο ενωμένος συμμαχικός στόλος Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας καταστρέφει τον τουρκοαιγυπτιακό που βρισκόταν αγκυροβολημένος στον κόλπο του Ναβαρίνου, γεγονός που υπήρξε καταλυτικό στην εξέλιξη του Ελληνικού Ζητήματος. Οι τρεις προστάτιδες Δυνάμεις θα διαδραματίσουν πλέον καταλυτικό ρόλο στην γένεση του ανεξάρτητου νεοελληνικού κράτους.

8 Ιανουαρίου 1828. Άφιξη του κυβερνήτη Καποδίστρια στο Ναύπλιο. Ο λόγιος Θεόφιλος Καϊρης, προσφωνεί τον Ι. Καποδίστρια:

«.Χαίρε και Συ Κυβερνήτα της Ελλάδος, διότι μετά τοσούτον πολυχρόνιον αποδημίαν, επιστρέφεις εις την κοινήν πατρίδα, την βλέπεις, την χαιρετάς όχι πλέον δούλην και στενάζουσαν υπό τον ζυγόν, αλλ' ελευθέραν, αλλά δεχομένην σε Κυβερνήτην, και περιμένουσαν να Σε ίδη να οδηγήσης τα τέκνα της εις την αληθινήν ευδαιμονίαν και εις την αληθινήν δόξαν. Ζήθι! Αλλ' έχων ιερόν έμβλημα «ο Θεός και η δικαιοσύνη κυβερνήσουσι την Ελλάδα». Ζήθι! Αλλά κυβερνών ούτως ώστε να αισθανθή η πατρίδα, να καταλάβωμεν και ημείς, να επαναλάβη η αδέκαστος ιστορία, να αντηχήσωσιν όλοι οι αιώνες, ότι ου Συ, ουδέ ο υιός σου, ουδέ ο οικείος σου, ουδέ ο φίλος σου, ουδέ πνεύμα φατρίας, αλλ' αληθώς αυτός ο νόμος του Θεού, αυτό το δίκαιον, αυτοί της Ελλάδος οι θεσμοί κυβερνώσι την Ελλάδα δια Σου.».

3 Φεβρουαρίου 1830. Υπογράφεται από τις Μεγάλες Δυνάμεις το πρωτόκολλο του Λονδίνου, σύμφωνα με το οποίο δημιουργείται ανεξάρτητο ελληνικό κράτος με οροθετική γραμμή τη γραμμή Αμβρακικού-Παγασητικού. Στο νέο κράτος θα συμπεριληφθούν, με το Πρωτόκολλο της συνδιάσκεψης του Λονδίνου στις 30 Αυγούστου 1832, η Πελοπόννησος, η Στερεά Ελλάδα, η Εύβοια, οι Σποράδες, οι Κυκλάδες και τα νησιά του Αργοσαρωνικού κόλπου.

27 Σεπτεμβρίου 1831. Δολοφονείται στο Ναύπλιο ο Κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας.

25 Απριλίου 1832. Ο Όθων, δευτερότοκος γιος του βασιλιά της Βαυαρίας Λουδοβίκου, εκλέγεται κληρονομικός μονάρχης της Ελλάδος. Θα φθάσει στο Ναύπλιο στις 25 Ιανουαρίου 1833.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Με την Ελληνική Επανάσταση του 1821 η Ελλάς γίνεται ανεξάρτητο κράτος.

Οι Έλληνες Επαναστάτες και Οπλαρχηγοί του 1821 δεν θα ξεχαστούν ποτέ!


Η Ελληνική Επανάσταση του 1812 στο πέρασμα ετών και αιώνων κατόρθωσε να γίνει ένα μεγάλο ΕΠΟΣ για να μαθαίνουν οι επόμενες γενιές Ελλήνων και πως να αντιμετωπίζουν τους εχθρούς της Ελλάδος με αντρεία-θάρρος-τόλμη και χωρίς φόβο, να υπερασπίζονται τα δίκαια και τα Εθνικά Κυριαρχικά Δικαιώματα της Ελλάδος και του ελληνικού λαού.

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2016

ΠΕΝΘΟΣ

Απεβίωσε στο Θέρμο στις 16 Ιανουαρίου 2016 και ετάφη στις 17 Ιανουαρίου στην πατρική γή το Αχλαδόκαστρο ο Δημήτριος Αγγελάκης του Ευαγγέλου (λιμερομήτρος) γιός του Λιμεροβαγγέλη. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο χωριό ασχολούμενος με την κτηνοτροφία. Το μεσημέρι τα γίδια τα στάλιζε στο γεφύρι της Αρτοτίβας και το χειμώνα ξεχειμώνιαζε στα ριζόβραχα. Στους οικείους  εύχομαστε τα θερμά συλληπητήρια.

Αιωνία του η μνήμη.