ΥΣΤΑΤΟ  ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟ ΣΤΟΝ ΞΥΛΟΓΛΥΠΤΗ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΠΥΛΑΡΙΝΟ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

 

    Έφυγε από τη ζωή στην Αστόρια των Η.Π.Α. ο Κωνσταντίνος Πυλαρινός του Αντωνίου σε ηλικία 81 ετών. Ο εκλιπών παντρεύτηκε την Βασιλική Μυζήθρα από το Πάμφιο Τριχωνίδος και απέκτησαν 2 κόρες, την Αντωνία και την Παναγιώτα. Παιδί φτωχής οικογένειας, παιδί της Κατοχής και του Εμφυλίου, μεγάλωσε με κακουχίες και στερήσεις γιατί σε μικρή ηλικία έχασε τον πατέρα του. Η μητέρα του Αγαθή κόρη του Πλαρνογιαννακού  μη μπορώντας να μεγαλώσει μόνη της τα 6 παιδιά, όταν τελείωσε το Δημοτικό ζήτησε από το θείο του Παναγιώτη Πυλαρινό, ο οποίος ήταν σύμβουλος στο Α.Σ.Δ.Υ. ,να φροντίσει και να τον βάλει στο Τζάνειο ορφανοτροφείο όπου έμαθε την τέχνη του ξυλογλύπτη. Πριν πάει στη σχολή για ένα μήνα περίπου έμεινε στο σπίτι  του θείου μου Ευθυμίου Πυλαρινού στην Καλογρέζα. Τελειώνοντας τη Σχολή έπιασε δουλειά στο εργοστάσιο επιπλοποιίας του Κυνηγάκη στη οδό Ορφέως 180. Όπως μου είχε διηγηθεί τον είχε βάλει να φτιάχνει τελάρα για φρούτα. Μια μέρα του είπε ΄΄ Εγώ έχω μάθει την τέχνη του ξυλογλύπτη και δεν ήρθα εδώ να φτιάχνω τελάρα΄΄ , μετά από αυτό τον έβαλε στο αντικείμενό του. Εργάστηκε για αρκετά χρόνια και αργότερα στην ηλικία των 18 ετών άνοιξε δικό του εργαστήριο Βυζαντινής τέχνης στο Κάτω Αιγάλεω όπου και το διατήρησε μέχρι το 1974.Κατόπιν αποφάσισε να μετακομίσει στις Η.Π.Α. με σκοπό και όνειρο να διαδώσει την τέχνη του στη μεγάλη αυτή χώρα. Ακολουθώντας τα βήματα του πατέρα του, ο οποίος έφυγε από το χωριό το 1915 για τις Η.Π.Α. όπου εργάστηκε πουλώντας εφημερίδες και πορτοκαλάδες, επιστρέφοντας πάλι στο χωριό το 1926. Ο Κώστας στα πρώτα χρόνια δημιουργούσε τα έργα του μέσα σε ένα γκαράζ. Το 1980 μετακόμισε το εργαστήριο του στην Αστόρια μέχρι που το έκλεισε για λόγους υγείας. Ήταν ο μοναδικός ξυλογλύπτης Βυζαντινής τέχνης σε ολόκληρη τη Βόρεια Αμερική και στην Ελλάδα, νομίζω ότι σήμερα έχουν απομείνει μόνο 10 ξυλογλύπτες. Οι μόνοι που μπορούν να συνεχίσουν την τέχνη αυτή είναι μερικοί καλόγεροι μέσα σε μοναστήρια. Όλα αυτά τα χρόνια στις Η.Π.Α. είχε δημιουργήσει εκατοντάδες βυζαντινά έργα σε 103 εκκλησίες σε Η.Π.Α. και Καναδά, μεταξύ των οποίων είναι ο Καθεδρικός Ναός του Αγίου Δημητρίου στην Αστόρια και οι εκκλησίες της Αγίας Αικατερίνης και Αγίου Γεωργίου.   

    

                                              

   Στα έργα του συγκαταλέγονται τέμπλα, Αρχιεπισκοπικοί και Επισκοπικοί θρόνοι, άμβωνες, στασίδια για ψάλτες και πολλά άλλα έργα, όλα φτιαγμένα με το χέρι. Τα έργα του είναι τόσο λεπτοκαμωμένα και χρειάζονται τόσο μεγάλη προσοχή που κανένα μηχάνημα δεν μπορεί να αντικαταστήσει το ανθρώπινο χέρι. Το έργο του είχε αναγνωριστεί και εκτιμηθεί πολύ λαμβάνοντας πολλές τιμητικές διακρίσεις και βραβεία μεταξύ των οποίων Βραβείο από την Υπηρεσία Μνημείων της Νέας Υόρκης για το έργο αποκατάστασης στο Καθεδρικό Ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στο Μπρούκλιν. Η Αρχιεπισκοπή τον τίμησε με το Βραβείο του Αγίου Παύλου για την ανεκτίμητη προσφορά του στην ομογένεια. Το Μουσείο Τεχνών του παρέδωσε τιμητική πλακέτα, όπως και πολλά άλλα Μουσεία, ενώ πολλές φορές έγινε αφιέρωμα στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, ομογενειακά και μη. Όταν ήταν Πρόεδρος των Η.Π.Α. ο Κλίντον τον κάλεσε στο γραφείο του και του παρέδωσε τιμητική πλακέτα για τα έργα του. Επίσης τον είχαν καλέσει στην Ζυρίχη της Ελβετίας και του έδωσαν τιμητική πλακέτα. Σε όλη του τη ζωή εργαζόταν 7 ημέρες την εβδομάδα στο εργαστήριό του και την τέχνη της ξυλογλυπτικής την αγάπησε με πάθος. Όταν πήγε στις Η.Π.Α. είχε την στήριξη του Αρχιεπισκόπου Βορείου και Νοτίου Αμερικής Ιάκωβου και του κλήρου. Όταν πριν 5 χρόνια έκλεισε το εργαστήριο λόγω υγείας όλα δόθηκαν σε Εκκλησίες και Μοναστήρια. Άλλα πουλήθηκαν στη μισή τιμή και άλλα δόθηκαν σε μορφή δωρεάς, ενώ όλα τα μηχανήματα και τα έπιπλα της επιχείρησης δόθηκαν δωρεάν στην Εκκλησία της Μεταμορφώσεως στη Μασαχουσέτη. Όσον αφορά το μέλλον της Βυζαντινής ξυλογλυπτικής μετά τον θάνατο του Κώστα δεν είναι πολύ αισιόδοξα. Είχε μάθει την τέχνη στους υπαλλήλους, κυρίως σε ισπανόφωνους, οι άνθρωποι αυτοί πιστεύω από μόνοι τους δεν θα μπορέσουν να συνεχίσουν αυτοί την τέχνη. Ο Κώστας έκανε δωρεά το τέμπλο της Εκκλησίας στον Άγιο Νικόλαο του χωριού μας τον οποίο σκάλισε και το έφερε από τις Η.Π.Α.Ο Κώστας με την τέχνη του και τις μοναδικές δημιουργίες του έκανε γνωστό παγκοσμίως τον τόπο του, το Αχλαδόκαστρο που τόσο πολύ αγαπούσε. Κάθε καλοκαίρι ερχόταν στο χωριό για διακοπές το οποίο αγαπούσε πάρα πολύ και ήταν πολύ αγαπητός από όλους. Όταν ήμουν Πρόεδρος του Συλλόγου και κάναμε Πολιτιστικές Εκδηλώσεις κάθε Αύγουστο ήταν χρηματοδότης και διέθετε μεγάλα ποσά για χορευτικά συγκροτήματα-καραγκιόζη και λοιπές εκδηλώσεις. Στις κόρες του Αντωνία - Παναγιώτα και τον αδελφό του Αντώνιο τους εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια. Να είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκέπασε.

 

Ξάδελφε Κώστα αιωνία σου η μνήμη.