ΠΕΝΘΟΣ ΡΟΔΑΝΘΗΣ ΠΥΛΑΡΙΝΟΥ

                                                                                                                 

ΠΕΝΘΟΣ ΡΟΔΑΝΘΗΣ ΠΥΛΑΡΙΝOY

  Απεβίωσε στις 28-7-2022 στο Αττικό νοσοκομείο η Ροδάνθη Πυλαρινού σύζυγος του Λάμπρου Πυλαρινού το γένος Τερζάκη Γεωργίου σε ηλικία 75 ετών και ετάφη στις 3-8-2022 στο Γ΄Νεκροταφείο Αθηνών. Γεννήθηκε στην Αμφιλοχία Αιτ/νίας γιατί εκείνη την περίοδο ο πατέρας της υπηρετούσε στο Τμήμα Χωροφυλακής Αμφιλοχίας. Τα παιδικά της χρόνια τα πέρασε στο Αγρίνιο, κατόπιν οι γονείς της ήρθαν στην Αθήνα και έμειναν στο Αιγάλεω. Είχε μεγάλο πάθος για να σπουδάσει πλην όμως οι γονείς της επειδή εργάζονταν την σταμάτησαν για να φροντίζει το σπίτι. Η μητέρα της Αρετή, εργάζονταν στη Καλλιθέα στο εργοστάσιο της ΄΄Πειραϊκής Πατραϊκής΄΄, ο πατέρας της εάν και συνταξιούχος εργάζονταν για να μπορούν να έχουν καλύτερες συνθήκες ζωής ενώ τα αδέρφια της Σωτήριος και Γρηγόριος σπούδαζαν. Παντρεύτηκε τον Λάμπρο Πυλαρινό και απέκτησαν τρία παιδιά, τον Νικόλαο και δυο δίδυμες κόρες  την Ελευθερία και την Κωνσταντίνα. Στην ζωή τους αγωνίστηκαν σκληρά για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Είχε μεγάλο πάθος για το διάβασμα, όλων των τύπων βιβλίων. Από μικρή η μητέρα της την έμαθε να κεντάει, να πλέκει, για την ανατροφή των παιδιών, τον σεβασμό και την τιμιότητα προς τον άντρα της. Ήταν πολύ αγαπητή και όσοι έτυχαν να την γνωρίσουν έχουν να πουν τα καλύτερα λόγια.

ΡΟΔΑΝΘΗ ΕΓΩ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΕΓΓΟΝΙΑ ΣΟΥ ΘΑ ΣΕ ΑΓΑΠΑΜΕ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΣΕ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ.

ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΣΟΥ ΛΕΜΕ  ΑΥΤΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ                        

                                                                           ΡΟΔΑΝΘΗ   ΚΡΗΤΙΚΟΠΟΥΛΑ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΤΙΓΜΗ  ΠΟΥ ΣΕ ΕΙΔΑ

ΣΕ ΑΓΑΠΗΣΑ ΜΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ.

ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ ΝΑ ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ,

 ΓΙΑΤΙ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΚΑΙ  ΕΣΥ ΜΕ  ΑΓΑΠΗΣΕΣ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ,

 ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΠΟΥ ΜΕ ΕΙΔΕΣ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ,

 ΣΤΗΝ ΚΑΛΛΙΘΕΑ ΤΟ ΕΤΟΣ 1974.

ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ.

     

                                                                

     28 του Ιουλίου το χάραμα

                μαύρισε η καρδιά μας             

γιατί σε πήρε ο Θεός

   Ροδάνθη από κοντά μας.

 

         Στον ουρανό η ψυχούλα σου

    μα εσύ είσαι κοντά μας,

   μέσα σε κάθε σκέψη μας

   στην κάθε μας χαρά μας.

 

          Έφυγες για πάντα από κοντά μας

         μα αληθινά θα ΣΕ ΑΓΑΠΑΜΕ

         θα ζεις ΜΕΣ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ.

 

             Ο σύζυγος, τα παιδιά και τα εγγόνια σου.

  

 Απεβίωσε στις 12/12/2021 στη Ναύπακτο και ετάφη εκεί σε ηλικία 75 ετών, ο Αλέκος Πυλαρινός, ήταν εγγονός από το χωριό μας του Πλαρνογιαννακού και της Γιαννακίνας.  Ο εκλιπών παντρεύτηκε την νηπιαγωγό Σπυριδούλα Καρέλη από την Βελβένα Ναυπάκτου και απέκτησεαν 3 παιδιά, τον Γεώργιο, τον Ιωάννη(Γιαννακό) και την Βούλα. Αρχικά πέρασε στην Σχολή Ικάρων κατόπιν δήλωσε παραίτηση και στη συνέχεια πήγε στον ΟΤΕ όπου διορίστηκε στον Πλάτανο Ναυπακτίας , αργότερα στην Άνω Χώρα και τέλος πήρε σύνταξη από τη Ναύπακτο. Ο εκλιπών ασχολούταν με το ψάρεμα και ήταν πολύ αγαπητός τόσο στο χωριό και στις υπηρεσίες από όπου πέρασε. Υπήρξε παίκτης της Θύελλας Αχλαδοκάστρου .Στην οικογένειά του εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια. Ας είναι ελαφρύ το χώμα της Ναυπάκτου που σε σκέπασε.

Ξάδελφε Αλέκο Αιωνία σου η Μνήμη.

 

ΥΣΤΑΤΟ  ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟ ΣΤΟΝ ΞΥΛΟΓΛΥΠΤΗ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΠΥΛΑΡΙΝΟ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

 

    Έφυγε από τη ζωή στην Αστόρια των Η.Π.Α. ο Κωνσταντίνος Πυλαρινός του Αντωνίου σε ηλικία 81 ετών. Ο εκλιπών παντρεύτηκε την Βασιλική Μυζήθρα από το Πάμφιο Τριχωνίδος και απέκτησαν 2 κόρες, την Αντωνία και την Παναγιώτα. Παιδί φτωχής οικογένειας, παιδί της Κατοχής και του Εμφυλίου, μεγάλωσε με κακουχίες και στερήσεις γιατί σε μικρή ηλικία έχασε τον πατέρα του. Η μητέρα του Αγαθή κόρη του Πλαρνογιαννακού  μη μπορώντας να μεγαλώσει μόνη της τα 6 παιδιά, όταν τελείωσε το Δημοτικό ζήτησε από το θείο του Παναγιώτη Πυλαρινό, ο οποίος ήταν σύμβουλος στο Α.Σ.Δ.Υ. ,να φροντίσει και να τον βάλει στο Τζάνειο ορφανοτροφείο όπου έμαθε την τέχνη του ξυλογλύπτη. Πριν πάει στη σχολή για ένα μήνα περίπου έμεινε στο σπίτι  του θείου μου Ευθυμίου Πυλαρινού στην Καλογρέζα. Τελειώνοντας τη Σχολή έπιασε δουλειά στο εργοστάσιο επιπλοποιίας του Κυνηγάκη στη οδό Ορφέως 180. Όπως μου είχε διηγηθεί τον είχε βάλει να φτιάχνει τελάρα για φρούτα. Μια μέρα του είπε ΄΄ Εγώ έχω μάθει την τέχνη του ξυλογλύπτη και δεν ήρθα εδώ να φτιάχνω τελάρα΄΄ , μετά από αυτό τον έβαλε στο αντικείμενό του. Εργάστηκε για αρκετά χρόνια και αργότερα στην ηλικία των 18 ετών άνοιξε δικό του εργαστήριο Βυζαντινής τέχνης στο Κάτω Αιγάλεω όπου και το διατήρησε μέχρι το 1974.Κατόπιν αποφάσισε να μετακομίσει στις Η.Π.Α. με σκοπό και όνειρο να διαδώσει την τέχνη του στη μεγάλη αυτή χώρα. Ακολουθώντας τα βήματα του πατέρα του, ο οποίος έφυγε από το χωριό το 1915 για τις Η.Π.Α. όπου εργάστηκε πουλώντας εφημερίδες και πορτοκαλάδες, επιστρέφοντας πάλι στο χωριό το 1926. Ο Κώστας στα πρώτα χρόνια δημιουργούσε τα έργα του μέσα σε ένα γκαράζ. Το 1980 μετακόμισε το εργαστήριο του στην Αστόρια μέχρι που το έκλεισε για λόγους υγείας. Ήταν ο μοναδικός ξυλογλύπτης Βυζαντινής τέχνης σε ολόκληρη τη Βόρεια Αμερική και στην Ελλάδα, νομίζω ότι σήμερα έχουν απομείνει μόνο 10 ξυλογλύπτες. Οι μόνοι που μπορούν να συνεχίσουν την τέχνη αυτή είναι μερικοί καλόγεροι μέσα σε μοναστήρια. Όλα αυτά τα χρόνια στις Η.Π.Α. είχε δημιουργήσει εκατοντάδες βυζαντινά έργα σε 103 εκκλησίες σε Η.Π.Α. και Καναδά, μεταξύ των οποίων είναι ο Καθεδρικός Ναός του Αγίου Δημητρίου στην Αστόρια και οι εκκλησίες της Αγίας Αικατερίνης και Αγίου Γεωργίου.   

    

                                              

   Στα έργα του συγκαταλέγονται τέμπλα, Αρχιεπισκοπικοί και Επισκοπικοί θρόνοι, άμβωνες, στασίδια για ψάλτες και πολλά άλλα έργα, όλα φτιαγμένα με το χέρι. Τα έργα του είναι τόσο λεπτοκαμωμένα και χρειάζονται τόσο μεγάλη προσοχή που κανένα μηχάνημα δεν μπορεί να αντικαταστήσει το ανθρώπινο χέρι. Το έργο του είχε αναγνωριστεί και εκτιμηθεί πολύ λαμβάνοντας πολλές τιμητικές διακρίσεις και βραβεία μεταξύ των οποίων Βραβείο από την Υπηρεσία Μνημείων της Νέας Υόρκης για το έργο αποκατάστασης στο Καθεδρικό Ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στο Μπρούκλιν. Η Αρχιεπισκοπή τον τίμησε με το Βραβείο του Αγίου Παύλου για την ανεκτίμητη προσφορά του στην ομογένεια. Το Μουσείο Τεχνών του παρέδωσε τιμητική πλακέτα, όπως και πολλά άλλα Μουσεία, ενώ πολλές φορές έγινε αφιέρωμα στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, ομογενειακά και μη. Όταν ήταν Πρόεδρος των Η.Π.Α. ο Κλίντον τον κάλεσε στο γραφείο του και του παρέδωσε τιμητική πλακέτα για τα έργα του. Επίσης τον είχαν καλέσει στην Ζυρίχη της Ελβετίας και του έδωσαν τιμητική πλακέτα. Σε όλη του τη ζωή εργαζόταν 7 ημέρες την εβδομάδα στο εργαστήριό του και την τέχνη της ξυλογλυπτικής την αγάπησε με πάθος. Όταν πήγε στις Η.Π.Α. είχε την στήριξη του Αρχιεπισκόπου Βορείου και Νοτίου Αμερικής Ιάκωβου και του κλήρου. Όταν πριν 5 χρόνια έκλεισε το εργαστήριο λόγω υγείας όλα δόθηκαν σε Εκκλησίες και Μοναστήρια. Άλλα πουλήθηκαν στη μισή τιμή και άλλα δόθηκαν σε μορφή δωρεάς, ενώ όλα τα μηχανήματα και τα έπιπλα της επιχείρησης δόθηκαν δωρεάν στην Εκκλησία της Μεταμορφώσεως στη Μασαχουσέτη. Όσον αφορά το μέλλον της Βυζαντινής ξυλογλυπτικής μετά τον θάνατο του Κώστα δεν είναι πολύ αισιόδοξα. Είχε μάθει την τέχνη στους υπαλλήλους, κυρίως σε ισπανόφωνους, οι άνθρωποι αυτοί πιστεύω από μόνοι τους δεν θα μπορέσουν να συνεχίσουν αυτοί την τέχνη. Ο Κώστας έκανε δωρεά το τέμπλο της Εκκλησίας στον Άγιο Νικόλαο του χωριού μας τον οποίο σκάλισε και το έφερε από τις Η.Π.Α.Ο Κώστας με την τέχνη του και τις μοναδικές δημιουργίες του έκανε γνωστό παγκοσμίως τον τόπο του, το Αχλαδόκαστρο που τόσο πολύ αγαπούσε. Κάθε καλοκαίρι ερχόταν στο χωριό για διακοπές το οποίο αγαπούσε πάρα πολύ και ήταν πολύ αγαπητός από όλους. Όταν ήμουν Πρόεδρος του Συλλόγου και κάναμε Πολιτιστικές Εκδηλώσεις κάθε Αύγουστο ήταν χρηματοδότης και διέθετε μεγάλα ποσά για χορευτικά συγκροτήματα-καραγκιόζη και λοιπές εκδηλώσεις. Στις κόρες του Αντωνία - Παναγιώτα και τον αδελφό του Αντώνιο τους εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια. Να είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκέπασε.

 

Ξάδελφε Κώστα αιωνία σου η μνήμη.