Το ιστορικό γεφύρι της Τατάρνας και η τσιμεντένια ιστορία της...
Σήμερα, η επικοινωνία του Βάλτου με την Ευρυτανία πραγματοποιείται μέσω μιας σύγχρονης γέφυρας από σκυρόδεμα που έγινε ακριβώς πάνω από τη θέση του παλαιού γεφυριού. Παλαιότερα γινόταν από ένα πέτρινο γεφύρι, το γεφύρι της Τατάρνας, που χτίστηκε την εποχή της Τουρκοκρατίας και ήταν ένα θαύμα τεχνικής για την εποχή του.
Το βυθισμένο γεφύρι είναι μονότοξο, τα ακρόβαθρά του είναι στηριγμένα σε δύο
κατακόρυφους βράχους και το άνοιγμά του είναι 40 μέτρα. Το γεφύρι της Τατάρνας που οφείλει την ονομασία του στην ονομαστή Μονή Τατάρνας (που ιδρύθηκε το 1556), άφησε εποχή στο πέρασμα των αιώνων.
Στις 22 Μαρτίου 1821, έγινε η πρώτη μάχη της Ρούμελης όπου ο Οδυσσέας Ανδρούτσος και ο ηγούμενος του Μοναστηριού Κυπριανός αντιμετώπισαν τους Τουρκαλβανούς του Χασάν Μπέη Γκέκα.
Τώρα πια, το ιστορικό αυτό γεφύρι βρίσκεται βυθισμένο στα νερά της τεχνητής λίμνης των Κρεμαστών. Και η σημερινή γέφυρα, όπως και το παλιό γεφύρι, αποτελεί ένα κατασκευαστικό θαύμα.
Κατασκευάστηκε την περίοδο 1965 - 1970 και έχει μήκος 500 μέτρα και τρία ανοίγματα. Το πρώτο άνοιγμα έχει μήκος 97 μέτρα, το δεύτερο 196 μέτρα και το τρίτο 150,5 μέτρα αντίστοιχα.
Η γέφυρα αυτή σχεδιάστηκε από τον καθηγητή Αρίσταρχο Οικονόμου του Πανεπιστημίου Πατρών (Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών) και κατασκευάστηκε με πρωτοποριακή τεχνική καθώς η αντισεισμική προστασία της εξασφαλίζεται από τα ανεξάρτητα τμήματα σχήματος «Τ».
Η γέφυρα έχει αποσπάσει τρία διεθνή βραβεία για τη σχεδίαση και τη στατική της!
«Η εν λόγω γέφυρα αποτελεί Διεθνές Τεχνικόν Επίτευγμα, ως απεδείχθη εις το
«Με την γέφυρα αυτήν, απέδειξαν οι Έλληνες οριστικώς, ότι θα ήτο αστείον να συνεχίζεται να γίνεται λόγος δια υποανάπτυκτον λαόν. Οι Έλληνες εις τον Τεχνικόν μας κόσμον ευρίσκονται σήμερα εις το μάλλον προκεχωρημένον μέτωπον.»
Το επίσημο όργανο των Πολιτικών Μηχανικών των Η.Π.Α. «Civil Engineering U.S.A.» στο τεύχος 9 του 1972, παρουσιάζει τη γέφυρα της Τατάρνας και αναφέρει ότι αυτή κατέχει την πρώτη θέση στον κόσμο από πλευράς καμπυλότητας.
Πηγή: Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Αιτωλοακαρνανίας 2008